دهۀ هفتاد برای ادبیات هرمزگان، دهه‌ای است که ثبت مکتوب آثار ادبی شتاب بیشتری گرفت و از میان فرم‌های مختلف ادبی‌، شعر گویش نیز در همین سال‌ها با حضور چهره‌های مختلف، البته اندک، تلاش و پویایی‌اش به چشم آمد. « علی شریف رضائی » از جمله نام‌هایی است که درست از همان سال‌ها نامش با شعر گویش بندرعباسی گره خورده است. شاعری آرام و کم حرف که تنها برای دیدن و شنیدنش می‌توانید فقط سراغ شعرهایش بروید. دنیای او دنیای شاعرانۀ شعرهایش است و شباهتش به شعرهایش اندک نیست. همان اندازه ساکت، همان اندازه صبور.
شعر علی شریف رضائی شعر پیچیده‌ای نیست هم از این منظر که ساده و در دسترس‌ترین موضوعات، دستمایه او برای سرودن است و هم اینکه دامنۀ لغات در شعر او برگرفته از لایه‌های تو در توی واژگان گویش نیست او لغات و واژگان شعرهایش را به گونه‌ای انتخاب کرده است که نسل امروز برای ارتباط با شعرهایش کمتر به دشواری می‌افتند گویا او در شعرش در پی ایجاد یک پیوند است پیوندی که به سهولت اتفاق می‌افتد.

#انتشارات_سمت_روشن_کلمه

آفتو تَسوزُنِه
آفتو سیاه تَکُنْت
مِثِ بَلّاسی تَکُنتِن کُچوْ مُچْ
چِه بِگـَمْ
نابو دایُم داخِلِ سایَه بَشی
با یَه دو دُمبال آفتو بِزَنی
با یَه از هر چی اِتَه دِل بِکَنی

#علی_شریف_رضائی