دَستُوش به حنا

توضیحات

شادی از درونمایه‎های اصلی در ترانه‌های ایران است.

در شاهنامه در پیوند با موسیقی و ترانه، ملت ایران از هر فرصتی برای جشن و سرور و شادمانی استفاده می‌کنند و به‌سرعت مجلسی آراسته می‌شود که ساز و موسیقی و ترانه و رامشگر و چامه‌سرا بخش جدانشدنی آن‎هاست و این صحنه‌ها در سراسر شاهنامه به چشم می‌خورند.

نگاهی گذرا به ادبیات عامیانه بخش‌های گوناگون ایران نشان می‌دهد که گونه‌های ترانه‌های شادی، همراه با موسیقی هستند و آن‌ها را با سازهایی مانند دف، دایره و تنبک و… می‌نوازند.

به‌کارگیری زبان ساده و شاد ویژگی اساسی ترانه‌های سرور است.

این ترانه‌ها به پنج بخش ترانه‌های عروسی، ترانه‌های مجالس شادی‌، ترانه‌های ضربی‌ سرگرم‌کننده، ترانه‌های رقص و ترانه‌های روحوضی تقسیم می‌شوند.

خاله مریم که مهربانی جزء صفات ذاتی اوست، سوادش برای خواندن و نوشتن اندک است. شوهر مهربان و هنرمندش با خط زیبای خود تمام واسونک‌هایی که او در این سال‌ها می‌خوانده را نوشته است تا مجموعه حاضر گردآوری شود.

واسونک‌هایی که تنها او روایتگر آنها بوده و سینه به سینه نقل شده تا به او برسد.

او نخواسته است آنها را به فراموشی بسپارد، آنها را گردآوری کرده تا برای نسل‌های آینده به یادگار بگذارد.

در طول تایپ و نمونه‌خوانی واسونک‌ها آنچه ثبت نهایی شده، خوانش خاله مریم است، خوانشی که حتی برای تصحیح و نمونه‌خوانی، او آنها را با همان لحن گرم خود برایمان می‌خواند.

انتشارات سمت روشن کلمه

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

توضیحات تکمیلی