دست های تو با هرگز

دست های تو با هرگز

#دست‌_های_تو_با_هرگز جدید‌ترین مجموعه‌ی شعرِ #ابوالفضل_پاشا به تازه‌گی به همت #نشر_سمت_روشن_کلمه منتشر شد.

به جز دو شعر از این مجموعه -که با موضوع کرونا سروده شده‌اند- هیچ‌یک از این شعرها پیش از این در جایی منتشر نشده

بودند.

این کتاب شامل دو بخش است:

بخش اول با عنوانِ «لحظه‌هایی که از سبز» شامل سی‌وپنج شعر که با شماره‌های یک تا سی‌وپنج از یک‌دیگر متمایز شده‌اند.

و بخشِ دوم با عنوانِ «لحظه‌هایی که از بنفش» شاملِ نُه شعر که با شماره‌های صدویک تا صدونُه از یک‌دیگر متمایز شده‌اند.

کتاب #دست‌_های_تو_با_هرگز در نودونُه صفحه با شماره‌گانِ پانصد نسخه و به قیمتِ بیست‌هزار تومان راهی بازارِ کتاب شده

است.

#ابوالفضل_پاشا پیش از این سی‌ونُه کتاب منتشر کرده بود و این کتاب، چهلمین اثرِ اوست.

رد خنده های تو را گرفتم و پیچیدم … یداله شهرجو

برای منی که شروع کار جدی ام را در ادبیات از دهۀ هفتاد آغاز کردم « ابوالفضل پاشا » همواره یک نام قابل توجه بود.

« راه های در راه » اولین مجموعه ای بود که از پاشا خواندم. مجموعه را انتشارات نارنج چاپ کرده بود و من با قیمت 250 تومان آن را از خیابان انقلاب تهران تهیه کردم.

هنوز برخی از سطرها را نصف و نیمه در ذهن دارم:

هوا دیر شد / رد خنده های تو را گرفتم و پیچیدم / دری بود که پیش از چهار انگشت باز / دو پله می خورد / بر یکی مرغ سربریده بودند / و نیمی از آن یکی در خاک / …

بیش از بیست سال از آن روزها گذشته است. در فاصلۀ این سال ها جناب پاشا بسیار نوشته اند. و بسیار هم از او چاپ و نشر شده تا « پله های در راه » دیگر آن چنان به چشم نیاید.

این استمرار در نوشتن و تلاش بی وقفه همواره برایم ارزشمند بوده. نه تنها در مورد جناب پاشا، به باورم هر چهره ای بتواند این چنین بی وقفه بیندیشد ، ثبت کند و تداوم داشته باشد شایستۀ احترام است.

مجموعۀ « دست های تو با هرگز » جدیدترین اثر ابوالفضل پاشا است که در انتشارات سمت روشن کلمه چاپ و منتشر

شده است. مجموعه ای که به سبب آماده سازی اش برای چاپ و نشر، فرصت هم نشینی عمیق تری با آن برایم فراهم شد.

در مجال این هم نشینی فرصت مقایسه نیز برایم ممکن شد. مقایسه با « پله های در راه » تا از سر کنجکاوی بدانم ابوالفضل پاشا در این طی طریق بیست ساله چه تفاوت هایی را از سر گذرانده است.

پختگی در زبان و نگاه، طبیعی ترین تفاوت ملموسی بود که برای دریافتش به دشواری نیفتادم.

اما این قیاس خالی از غافلگیری نیز نبود، غافلگیری هایی در حوزه زبان مخصوصا استمرار بر نحو خاص خود که در هر دو مجموعه با فاصله بیست ساله هم قابل دریافت بود.

ابوالفضل پاشا با ارایۀ مجموعۀ ارزشمند « بوطیقای دهۀ هفتاد » و مجموعۀ دیگری با نام «داروگ» که در حوزۀ نقد و تحلیل

است، همچنان پرکار و با انرژی می نویسد.

مرور آثار پاشا، مرور یک شیوه مستمر و ادامه دار در ادبیات سه دهۀ اخیر ایران است؛ شیوه ای که با توجه به استمرار و تداومش فرصت نقد و تحلیل را نیز فراهم می کند.