نگاه می‌کند به رفتن مسافرها، مسافرخانه‌چی

توضیحات

«نگاه می‌کند به رفتن مسافرها، مسافرخانه‌چی»، بر خلاف عنوان بلند و نسبتا طولانی‌اش، شامل چهل و چهار داستان کاملا کوتاه است، داستان‌هایی که برخی از آنها حتی به یک صفحه هم نمی‌رسند اما «عاطفه حجازی»، نویسندۀ این مجموعه داستان توانسته است روایت و سیر داستانش را در همین فضای اندک و فشرده به گونه‌ای پیش ببرد که مخاطب پس از پایان این داستان‌های بسیار کوتاه به جای منتظر ماندن برای گشودن بسیاری از گره‌ها، با تعلیق ماجرا برای ادامه‌ای تازه مواجه می‌شود ادامه‌ای که به نوعی خود می‌تواند روایتگر آن باشد:

در داستان شماره پنج، وقتی نویسنده در سطر آخر می‌نویسند:

«تکان نخورد. پرسیدم خوابت برده؟ هیچ نگفت. دستم را گذاشتم روی نبض گردنش. تمام کرده بود.»

این «تمام کردن» نه برای داستان و نه برای مخاطب صادق است چرا که برای مخاطب، دقیقا از همین «تمام کردن» ماجرا و داستان گشوده می‌شود تا در روایت سیال ذهن، خود ماجرا را دنبال کند.

مخاطبی که انتظار داشته باشد در مجموعۀ نگاه می‌کند به مسافرها، مسافرخانه‌چی، با روایتی از شکل طبیعی ماجرا و شخصیت‌های خلق شده مواجه باشد، بدون شک غافلگیر خواهد شد چرا که نویسنده چه در خلق فضاها و چه در ترسیم و معرفی شخصیت‌ها، حتی در همین فضاهای اندک و فشرده نیز در پی تعلیق میان طباق‌ها و دوگانه‌های مختلف است.

در داستان شماره یک گرچه روایت داستان در فضایی کاملا واقعی آغاز می‌شود.

اما در ادامه، این روایت، این‌گونه پی گرفته می‌شود: «دیدم مُرده‌ام و در تابوتی روی دست باد به سمت جایی ناآشنا می‌روم.»
عاطفه حجازی در داستان‌های بسیار کوتاهش در پی یک تلنگر است، تلنگری که با ظرافت و بهره‌گیری از حداقل واژه‌ها بیان می‌شود: «در ایستگاه قطار، مرد، دستمال مچاله شده‌ای را در جیبش گذاشت و گفت: فصل گرده‌افشانی گل‌هاست. زن خندید و گفت: می‌دونم. مرد که گریه نمی‌کنه.» (داستان ۳۶)

انتشارات سمت روشن کلمه

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

توضیحات تکمیلی