مویه‌گری در شاهنامه

توضیحات

شاهنامه، اثر ارزشمند فرهنگ و تمدن اقوام ايرانی، بزرگ‌ترين سروده حماسی ايران به شمار می‌آید و همچنین به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار حماسی جهان محسوب می‌شود.

یکی از مسائل اساسی و عمده یاد شده در شاهنامه بزرگداشت مرگ و شهادت پهلوانانی است که در واقع نماد حیات، بزرگی و آزادگی، افتخار و جاودانگی ایرانیان بوده است.

در شاهنامه یکی از نکاتی که فردوسی همیشه یادآور می‌شود مرگ است. و آیین سوگواری، انواع کردارها، اشکال مختلف مویه و سوگ، مدت زمان هر سوگواری و آداب بزرگداشت سوگواری به زیبایی منعکس شده است.

شاهنامه نشان می‌دهد که انسان‌های بزرگ همان‌قدر که زندگیشان مهم بوده مرگشان نیز باارزش بوده است به همین خاطر پس از مرگشان مراسمی باشکوه برپا می‌کردند که “مویه” از اسباب ثبات این آیین و مراسم و همچنین اصل حماسه قرار گرفته است.
مجموعه‌ی ارزشمند «مویه‌گری در شاهنامه» در حوزه شاهنامه‌پژوهی، حاصل تحقیق، پژوهش و بررسی «حمید تبریزی» است مجموعه‌ای که تلاش دارد با نگاهی عمیق و مستند گوشه هایی از اثر گرانسنگ شاهنامه را به علاقمندان این حوزه معرفی کند.

«در شاهنامه پس از کشته شدن و یا مرگ شخصیتی، ناله و زاری و مرثیه‌سرایی به شکل جانسوز بیان می‌شود.

همچنین اعمال دیگر سوگواری از قبیل جامه دریدن و نگون‌سار کردن کوس و تبیره و وارونه نهادن زین اسب تا خاک و آتش بر سر ریختن و گنج و کاخ و دارایی را به آتش کشیدن و … همچنین آداب مربوط به خاکسپاری به طور کامل بیان شده است.
از دل‌انگیزترین بخش‌های شاهنامه، مرثیه‌خوانی‌ها و نوحه‌سرایی‌هایی است که پس از مرگ یا شهادت یک اسطوره و قهرمان از جانب بازماندگانش شکل می‌گیرد.

این مرثیه‌خوانی‌ها و مویه‌گری‌ها در تمامی داستان‌های حماسی دیده می‌شود و بخشی جدانشدنی از حماسه است که معمولاً از زبان نزدیکان و خویشان شخص از دست ‌رفته گفته می‌شود.»

(بخشی از مقدمه کتاب)

انتشارات سمت روشن کلمه

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

توضیحات تکمیلی