خیابیابون

توضیحات

«فرزاد آبادی» شاعر، نویسنده، منتقد، فیلمساز و فعال سینما و روزنامه‌نگار‌‌ خوزستانی که در سال‌های اخیر آثار تأثیرگذار از او به‌ویژه در حوزه شعر فارسی منتشر شده است.

در تازه‌ترین اثر خود، مجموعه شعر «خیابیابون» را چاپ و منتشر کرده است.

مجموعه‌ای که در همان نگاه نخست، عنوان دو بخشی و نامتعارف آن خواننده را غافگیر می‌کند.

مخاطب پیش از رجوع به متن، دل‌مشغولی این عنوان رهایش نمی‌کند نمایه‌ای که می‌تواند حکم یک پیش‌درآمد تأثیرگذار را ایفا کند.
خیابیابون یک شعر بلند است، یک شعر بلند که تکه تکه شده، تکه تکه نوشته شده و تکه تکه شکل گرفته است.

خیابانی بلند که خیالی دیگر برای خودش متصور نیست، این دیگران هستند که در برابر بلندی او باید کوتاه شوند.
بیابان جایی دور از شهر، جایی دور از چشم و جایی دور از مدنیت است.

جایی که حذف دیگری هزینه کمتری دارد. جایی که دود شدن اهمیتی ندارد. به هوا رفتن یا به چاه سرازیر شدن از بدیهیات است.
همچنان که از نام کتاب می‌آید ترکیب دو وضعیت است.

در این وضعیت، این خیابان است که به سمت بیابان می رود، وضعیتی تازه که تازگی‌اش در احضار امری قدیمی ست؛ خشونتی عریان و پنهان با لفظی عامیانه که دوباره از وضعیت خود آشنازدایی می‌کند.
ده سال پیش، از این شاعر کتابی به نام «از خیابان ایرانی» منتشر شده است اما خیابیابون حیاتی دیگر دارد؛ حیاتی گروتسکی که اگر بخواهد هم نمی‌تواند خواننده‌ای را بخنداند. وحشت درونی‌شدۀ اثر اجازه لبخند نمی دهد. اگرچه از منظری دیگر و با فاصله، این وضعیت مضحک است که شهریت چگونه می تواند به بربریت تن دهد.
در این خیابان بلند، همه چیز باید کوتاه باشد یا کوتاه بیاید تا جایی داشته باشد.

علی رغم جادار بودن، ظرفیت حضور دیگری در این شهرسازی نیست.

تحمل دیگری در گرو حذف آن است. در گرو از شکل انداختن آن است، در گرو تکه تکه کردن آن است.

خیابان چنان از صداهای دیگر شانه خالی می‌کند که صداها در بلندی و بزرگی آن گم و گور می‌شود. خیابیابون این گونه است که شکل خود را می‌سازد.
خیابیابون جایی‌ست که شهریت و مدنیت تکه تکه می شود. مگر زیست شاعر خیابیابون چیزی جز بودن، به شکل تکه تکه است؟

انتشارات سمت روشن کلمه

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

توضیحات تکمیلی