زبان شعر، نمیتواند زبان جغرافیا و مرزبندیهای اقلیمی باشد.
شعر، فراتر از این مرزبندیها، زبان مشترک حس و عاطفۀ انسانهاست زبانی که حتی اگر ریشه در جغرافیا و اقلیم بومی هر منطقهای هم داشته باشد باز هم آن را به روایت شعر و با بهرهگیری از عناصری مانند حس و عاطفه به مخاطبان عرضه میکند.
گزینههایی که توانسته است برای نمونه شعر بزرگانی مانند خیام و حافظ را به خارج از مرزهای جغرافیایی معرفی کند و از سوی دیگر زمینه را برای معرفی سرایندگان خارج از مرزهای جغرافیایی شعر فارسی فراهم آورد.
«ترانۀ اوتیان» مجموعۀ شعر و قصۀ شهرستان «حاجیآباد» در شمال هرمزگان است.
این مجموعه به همت: «مرتضی رحیمینژاد» شاعر پرتلاش این منطقه گرد آمده است.
ترانه اوتیان که عنوانش برگرفته از «اوتیان» یعنی نام تاریخی این منطقه است از دو بخشِ شاعران پیشکسوت و شعر امروز حاجیآباد و یک بخش در قصۀ امروز حاجیآباد شکل گرفته است مانند غالب مجموعههای جمعی انتظار یک مجموعۀ همگون از آن نمیرود اما میتواند یک فرصت مغتنم بویژه برای اهالی ادبیات و اندیشه جهت شناخت بیشتر با شعر این منطقه باشد چه اینکه غالب شاعرانی که در این مجموعه از آنها اثری ثبت شده تا به حال موفق به چاپ مکتوب آثار خود نشدهاند.
نظرات
هنوز هیچ نقد و بررسی صورت نگفته است.