توضیحات
شعر «عبدالحسن مهدی حسینی » مبتنی بر زبان ساده اما استعاری است. زبانی که پردۀ ظاهری معنا را کنار می‌زند و جهان را به واسطۀ زبان شاعرانه‌اش برای مخاطب بازتعریف می‌کند. او در شعرش در پی مغلق‌گویی‌های رایج نیست. رفتار زبانی‌اش متاثر از دست‌ورزی‌های او در حوزۀ معناست جایی که چهرۀ روشن شعر و شاعری‌اش به نمایش در می‌آید.
مهدی حسینی به شاعران نسل اول دهۀ هفتاد هرمزگان تعلق دارد. دهه‌ای که پس از اواخر دهۀ چهل بی‌گمان مهمترین دورۀ ادبی در هرمزگان بوده است. اولین مجموعه شعر او در حوزۀ سپید در سال 1388 توسط نشر داستان چاپ و منتشر شده است. مرور آن مجموعه و مجموعۀ حاضر که هر دو در فرم سپید هستند نشان‌دهندۀ نگاه جدی او به شعر امروز است.
سایه‌های آفتابی
و آفتاب‌های سایه‌نشین
بی‌پرده می‌سرایم׃
پرده را
در تمام
و دل‌مردگی‌ها را
در پرده‌ای از ׃ بهار
ای سایه‌های رویایی
و ای رؤیاهای در سایه
من انبوه وحدت را
وقتی که درخت می‌بارید
بر شاخه چیدم …
نظرات
هنوز هیچ نقد و بررسی صورت نگفته است.