تنهایی‌های شماره‌دار

توضیحات

«تنهایی‌های شماره‌دار» تازه‌ترین مجموعه شعر منتشر شده‌ی «فرامرز سه دهی» شاعر نام َآشنای معاصر است.

مجموعه‌ای نود و شش صفحه‌ای که شاعر آن را در دو دفتر گرد آورده.

دفتر نخست، با عنوان: «با اجازه» به چهارده شعر بلند اختصاص دارد، اما دفتر دوم با عنوان تنهایی‌های شماره‌دار، شامل شعرهای کوتاه است.

شاعر در این بخش نود و نه شعر را قرار داده است.

مخاطب در مجموعه‌ی تنهایی‌های شماره‌دار، از مرور همان شعرهای نخستین، با فضای غالب تغزل مواجه است:

«لعنت به مفعول بی‌واسطه/ به ریل به رفتن/ به آخرین قطار پاریس_مارسی/ به نامه‌ی زیر باران/ ما را جدا کردند از ساحل شرقی / … ( صفحه 9)

اما شعر فرامرز سه دهی شعری نیست که با غلبه‌ی فضای تغزل، تنها همین گستره‌ی معنا را به ذهن متبادر کند.

تغزل در شعر این شاعر دهه‌ی هفتادی می‌تواند یک سکوی آغاز برای شکل‌گیری معنا باشد، می‌تواند یک عنصر پیش برنده در طول روایت شعر باشد اما یک تمام کننده‌ی مطلق نیست.

چرا که شاعر، مخاطب را با ظرفیت تازه‌ای از پیوند و همجواری تغزل با مضامین مکمل به ویژه مضامین اجتماعی مواجه می‌کند:

« نوبت به محمود رسید/ می‌گفت ما دو نفر بودیم/ در بندر ماهشهر شما کارگری کردم به تیر ماه / در دی ماه 58 درجه‌ای سانتیگراد بالای صفر / به معشوقه‌ام گفتم حبیبتی یا عُیونی/ انت عمری / و بعد سوگند خوردم به درخت زیتون / به نقطه / … (صفحه 20)

انتشارات سمت روشن کلمه

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

توضیحات تکمیلی