نریان

توضیحات

مجموعه شعر «نریان» از «ابوالفضل یوسف‌آبادی» کتاب تازۀ این شاعر سبزواری است.

مجموعه‌ای که در مرور نخست، بخش‌بندی کتاب، به دو بخش شعرهای موزون و سپید کاملا به چشم می‌آید.

دو جریانی که فراتر از شکل و قالب در ادبیات امروز مطرح هستند و معمولا شاعران امروز تلاش می‌کنند هر کدام از این دو جریان ادبی را به شکل مجموعه‌ای مستقل روانۀ بازار چاپ و نشر کنند، اما این اصرار ابوالفضل یوسف‌آبادی بر همجواری شعرهای موزون و سپیدش، مخاطب را به فراست مقایسه می‌اندازد.

مقایسه‌ای که سربلندی شاعرِ مجموعۀ نریان را به همراه دارد.

دو فرم متفاوت آنچنان در جوار یکدیگر به یک توالی و پیوستگی خاصی رسیده‌اند که مخاطب کمتر تفاوت فرمی را احساس می‌کند.
یوسف‌آبادی در مجموعۀ نریان، بیش از آن که به تفاوت فرمی در شعرهایش حساسیت نشان دهد، تلاش دارد زبان روایت در شعرهایش را متناسب با محتوای ارایه شده برگزیند؛ زبانی که گاهی لطافت برآمده از آن بیش از هر گزینه‌ای به چشم می آید:

«و زندگی دو سه خط کوه و چای و لیوان است / نشاطِ بادِ خُنک لای موی عریان است»

یا گاهی در این شعر حتی ریتم و هارمونی درونی واژگان هم تداعی رنج و خشونت می‌کنند:

«در من رضاخانی تناسخ کرد دیشب / تا از سرت چادر سیاهت را بگیرم»
با اینکه حجم شعرهای موزون کتاب، بیشتر است اما شاعر عنوان کتاب را از یکی از شعرهای بخش سپید یعنی شعر «پایان» گرفته است.

شعری که در میان شعرهای مجموعه جایگاه ویژه‌ای دارد.

به عنوان شعر پایانی کتاب با بهره‌گیری از عنصر روایت، شاعر توانسته است مانند برشی از یک داستان دست به خلق و آفرینش شخصیت‌ها بزند:

به نریان سلام برسان / بگو که از غریبگی دردام / تمام من پر از خالی است / و می‌آیم / بگو هوای شیهه کند / …

انتشارات سمت روشن کلمه

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

توضیحات تکمیلی